سینمایی خنده دار The interview

فیلم «مصاحبه» (The Interview)، کمدی جسورانه و جنجالی سال ۲۰۱۴، مخاطبان را با ترکیبی از هجو سیاسی، طنز گزنده و موقعیت های کمیک به شدت خنداند. این اثر فراتر از یک سرگرمی ساده، به نمادی از بحث آزادی بیان و نبرد در برابر سانسور تبدیل شد.

«The Interview»، ساخته مشترک ست روگن و اوان گلدبرگ، یک کمدی اکشن سیاسی است که در سال ۲۰۱۴ منتشر شد و به سرعت به دلیل محتوای بحث برانگیز خود در سطح جهانی خبرساز شد. این فیلم داستان دو روزنامه نگار آمریکایی را روایت می کند که فرصتی بی سابقه برای مصاحبه با رهبر کره شمالی، کیم جونگ اون، پیدا می کنند. اما این فرصت طلایی به سرعت به یک ماموریت ترور ناشیانه از سوی سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) تبدیل می شود. فیلم با ترکیب طنز مبتذل، هجو سیاسی و موقعیت های کاملاً مضحک، به سرعت مورد توجه قرار گرفت و به دلیل حواشی ژئوپلیتیکی بی سابقه ای که به همراه داشت، از یک کمدی ساده فراتر رفت و به یک پدیده فرهنگی-سیاسی تبدیل شد.

خلاصه داستان The Interview: ماموریتی کمدی در دل یک بحران بین المللی

داستان «The Interview» حول محور دو شخصیت اصلی می چرخد: دیو اسکای لورک با بازی جیمز فرانکو، یک مجری کاریزماتیک و تا حدودی سطحی نگر در یک تاک شوی سلبریتی محور، و آرون راپوپورت با بازی ست روگن، تهیه کننده ای دلسوز و واقع بین که همواره در تلاش است تا محتوای برنامه را به سمت موضوعات جدی تر هدایت کند. پس از بیش از هزار قسمت موفق از برنامه «Skylark Tonight»، آرون به دنبال ساخت محتوایی با اعتبار بیشتر است تا از تکرار مکررات و انتقادات نسبت به کم عمق بودن برنامه فرار کند. این تلاش آن ها را به سمت کشفی غیرمنتظره هدایت می کند: کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی، از طرفداران پروپاقرص برنامه دیو است.

این کشف، جرقه ای برای یک ایده جاه طلبانه می شود: چرا یک مصاحبه انحصاری با مرموزترین و قدرتمندترین دیکتاتور جهان ترتیب ندهیم؟ پس از ارسال درخواست و کمال ناباوری، دعوت نامه ای رسمی از کره شمالی برای مصاحبه با کیم جونگ اون به دست آن ها می رسد. در حالی که دیو و آرون خود را برای این سفر تاریخی آماده می کنند، سازمان سیا وارد ماجرا می شود. آن ها این فرصت را غنیمت شمرده و دیو و آرون، این دو شهروند عادی و ناآماده، را تحت فشار قرار می دهند تا ماموریت ترور کیم جونگ اون را به انجام برسانند. ماموریتی که به دلیل بی تجربگی، بلاهت و عدم آمادگی آن ها، به مجموعه ای از حوادث خنده دار و در عین حال پرخطر تبدیل می شود.

سفر به کره شمالی، برای این دو خبرنگار آمریکایی، تجربه ای کاملاً متفاوت از هر آنچه تصور می کردند، رقم می زند. آن ها در محیطی کاملاً کنترل شده و تحت نظر دائمی قرار می گیرند، جایی که پروپاگاندای دولتی به هر جنبه ای از زندگی نفوذ کرده است. تضاد فرهنگی و شخصیتی بین دنیای آزاد و بی پروا آمریکایی و فضای خشک و دیکتاتوری کره شمالی، لحظات کمدی بسیاری را خلق می کند. دیو که به تدریج با کیم جونگ اون رابطه ای دوستانه برقرار می کند، درگیر یک دو راهی اخلاقی می شود، در حالی که آرون تلاش می کند تا تمرکز خود را بر ماموریت اصلی حفظ کند. این تقابل ها و موقعیت های مضحک، از جمله تلاش های ناشیانه برای انجام ماموریت ترور، فیلم را به یک کمدی اکشن پر فراز و نشیب تبدیل می کند که مخاطب را تا لحظه آخر میخکوب نگه می دارد.

بازیگران اصلی و عوامل سازنده: چهره های پشت کمدی جنجالی

موفقیت و جنجال فیلم «The Interview» تا حد زیادی مدیون انتخاب دقیق بازیگران و تیم خلاق پشت دوربین است که توانستند با عملکردی درخشان، یک کمدی سیاسی با پیام های عمیق را به تصویر بکشند.

ستاره های کمدی در قاب سینما

• جیمز فرانکو در نقش دیو اسکای لورک: فرانکو با ایفای نقش یک مجری تلویزیونی سلبریتی، که در ابتدا سطحی و خودشیفته به نظر می رسد، اما به تدریج وجوه انسانی و پیچیده تری از شخصیتش آشکار می شود، درخشان ظاهر شده است. او با مهارت خاص خود، تعادلی بین شوخ طبعی و موقعیت های دراماتیک ایجاد می کند و مخاطب را به خندیدن و همزمان تفکر وامی دارد.
• ست روگن در نقش آرون راپوپورت: روگن، که یکی از کارگردانان و نویسندگان فیلم نیز هست، در نقش تهیه کننده برنامه، به عنوان صدای منطق و عقلانیت در کنار شخصیت نسبتاً بی ملاحظه دیو عمل می کند. شیمی بین روگن و فرانکو یکی از نقاط قوت اصلی فیلم است که دیالوگ ها و موقعیت های کمدی را به اوج می رساند.
• رندال پارک در نقش کیم جونگ اون: شاید بتوان گفت نقش آفرینی رندال پارک در نقش رهبر کره شمالی، یکی از جسورانه ترین و به یادماندنی ترین جنبه های فیلم است. پارک با به تصویر کشیدن کیم جونگ اون به عنوان شخصیتی کاریزماتیک، کودکانه، آسیب پذیر و در عین حال دیکتاتور، توانست یک شخصیت کمدی بی نظیر را خلق کند. او کلیشه ها را می شکند و یک رهبر خودکامه را با عمق و ظرافتی غیرمنتظره نمایش می دهد که هم خنده دار است و هم تا حدودی قابل همذات پنداری، اگرچه اقداماتش شنیع و خطرناک هستند.

خالقین کمدی

این فیلم توسط زوج کمدی موفق، اوان گلدبرگ و ست روگن، کارگردانی شده است. سابقه همکاری آن ها در ساخت فیلم های کمدی پرطرفداری مانند «این پایان است» (This Is the End) و «سوپرباد» (Superbad) نشان دهنده توانایی آن ها در خلق داستان های طنزآمیز با شخصیت های به یادماندنی است. آن ها در «The Interview» نیز همین فرمول را با یک چاشنی سیاسی و حواشی بین المللی ترکیب کرده اند تا اثری منحصر به فرد ارائه دهند. فیلمنامه توسط دن استرلینگ با همکاری روگن و گلدبرگ نوشته شده است که به دقت تعادل بین طنز و محتوای تحریک آمیز را حفظ کرده است.

علاوه بر بازیگران اصلی، لیزی کاپلان در نقش مأمور سازمان سیا، مأمور لایسی، نیز نقش مهمی در پیشبرد داستان و تزریق عنصر اکشن به کمدی ایفا می کند. دایانا بن ونسان در نقش سوکین، یکی از مقامات کره شمالی که رابطه ای پیچیده با آرون پیدا می کند، نیز به غنای داستان می افزاید. مجموع این عوامل، «The Interview» را به یک تجربه سینمایی تبدیل کرده که نه تنها خنده دار است، بلکه از نظر فنی و هنری نیز قابل تأمل است.

چرا The Interview یک سینمایی خنده دار واقعی است؟ تحلیل ابعاد کمدی

«The Interview» به واسطه عناصر کمدی متنوع و هوشمندانه اش، به یک اثر سینمایی خنده دار واقعی تبدیل شده است که مخاطبان را با لحظات غیرمنتظره و طنز عمیق به وجد می آورد. این فیلم تنها بر شوخی های سطحی تکیه نمی کند، بلکه با بهره گیری از زیرژانرهای مختلف کمدی، توانسته است اثری ماندگار و فکربرانگیز خلق کند.

کمدی موقعیت (Situational Comedy)

یکی از قوی ترین ابعاد کمدی فیلم، تضاد عمیق فرهنگی و شخصیتی بین دو خبرنگار آمریکایی و محیط بسته و دیکتاتوری کره شمالی است. دیو و آرون، که به شدت به زندگی غربی و آزادی های آن عادت کرده اند، خود را در موقعیت هایی مضحک و گاه خطرناک می یابند که ناشی از ناآگاهی و عدم درک آن ها از پروتکل ها و قوانین سخت گیرانه کره شمالی است. این تضاد، منبع بی شمار لحظات خنده دار است؛ از تلاش های ناشیانه برای پنهان کردن تجهیزات جاسوسی گرفته تا واکنش های نابه جای آن ها در مواجهه با کیم جونگ اون و اطرافیانش.

طنز سیاه و سیاسی (Dark & Political Satire)

«The Interview» فراتر از یک کمدی صرف، یک هجو سیاسی بی پروا است. این فیلم دیکتاتوری، پروپاگاندا، کیش شخصیت و روابط بین الملل را به شیوه ای مضحک و بی رحمانه نقد می کند. رهبر کره شمالی به گونه ای به تصویر کشیده می شود که همزمان مضحک و آسیب پذیر است و در عین حال قدرت مطلق و بی رحمانه ای دارد. این طنز سیاه، به مخاطب اجازه می دهد تا از طریق خنده، به مسائل جدی و گاه ترسناک سیاسی فکر کند و بی معنایی برخی از ایدئولوژی های افراطی را درک کند.

فیلم «The Interview» با هوشمندی تمام، پرده از پوچ گرایی و تضادهای درونی دیکتاتوری برمی دارد و نشان می دهد که چگونه قدرت مطلق می تواند به مضحک ترین شکل ممکن جلوه کند.

کمدی فیزیکی و دیالوگ های بامزه

فیلم سرشار از صحنه های کمدی فیزیکی و دیالوگ های هوشمندانه است که از همکاری و بداهه پردازی ست روگن و جیمز فرانکو نشأت می گیرد. صحنه هایی مانند تلاش های دیو برای دست دادن با کیم جونگ اون در لحظات نامناسب یا تعاملات آن ها با مأمور سیا، نمونه هایی از کمدی بصری و موقعیتی هستند. دیالوگ های فیلم نیز با شوخی های بی پروا و ارجاعات فرهنگی، به خوبی فضای کمدی را تقویت می کنند. شوخی با مضامینی مانند آهنگ Katy Perry یا علاقه کیم جونگ اون به مارگاریتا، نمونه هایی از طنز غیرمنتظره و فراموش نشدنی فیلم هستند.

اجرای کمدی بازیگران

شیمی بی نظیر بین ست روگن و جیمز فرانکو، هسته اصلی کمدی The Interview است. آن ها با سال ها تجربه در کنار هم، توانسته اند یک دینامیک کمدی طبیعی و روان ایجاد کنند که تماشاگر را به خنده وا می دارد. رندال پارک نیز در نقش کیم جونگ اون، با بازی دقیق و طنزآمیزش، توانسته است شخصیتی را خلق کند که همزمان قابل نفرت و دوست داشتنی است. این اجراهای قوی و هماهنگ، به موفقیت کمدی فیلم کمک شایانی کرده اند.

همچنین، موسیقی و فضاسازی فیلم نیز نقش مهمی در تقویت جنبه های کمدی ایفا می کنند. استفاده از موسیقی های حماسی در صحنه های مضحک یا نمایش فضاهای مجلل و در عین حال استریل کره شمالی، به ایجاد یک حس کمدی سیاه و سوررئال کمک می کند و به «The Interview» جایگاهی ویژه در میان بهترین کمدی های سیاسی می بخشد.

جنجال ها و حواشی بی سابقه: فیلمی که جهان را لرزاند!

«The Interview» به دلیل حواشی بی سابقه ای که به وجود آورد، به یکی از خبرسازترین و بحث برانگیزترین فیلم های تاریخ سینما تبدیل شد. این حواشی فراتر از یک بحث هنری یا سیاسی صرف بود و ابعاد بین المللی، امنیتی و سایبری به خود گرفت.

واکنش اولیه کره شمالی: تهدیدهای تند

پیش از اکران فیلم در سال ۲۰۱۴، محتوای «The Interview» به سرعت توجه مقامات کره شمالی را به خود جلب کرد. این کشور به شدت به تصویر منفی و هجوآمیز کیم جونگ اون در فیلم اعتراض کرد و آن را «اقدام جنگی» و «تروریسم بی پرده» نامید. کره شمالی تهدید کرد که اگر سونی پیکچرز، شرکت تولیدکننده فیلم، از اکران آن صرف نظر نکند، با «اقدامات شدید و بی رحمانه» روبرو خواهد شد. این تهدیدها، آغازگر یک رشته حوادث زنجیره ای بود که جهان را بهت زده کرد.

حمله سایبری به سونی پیکچرز

در نوامبر ۲۰۱۴، استودیوی سونی پیکچرز با یک حمله سایبری گسترده و بی سابقه روبرو شد. گروهی با نام «نگهبانان صلح» (Guardians of Peace) مسئولیت این حمله را بر عهده گرفتند. در این حمله، مقادیر زیادی از اطلاعات حساس شرکت، شامل ایمیل های داخلی، حقوق و دستمزد کارکنان، فیلم های منتشر نشده، و اطلاعات شخصی کارمندان به سرقت رفت و عمومی شد. دولت آمریکا بلافاصله کره شمالی را مسئول این حمله سایبری دانست و آن را پاسخی به تولید «The Interview» قلمداد کرد. این اتهام، تنش های سیاسی میان دو کشور را به اوج خود رساند.

لغو اکران اولیه و ترس از تروریسم

پس از حمله سایبری و افشای اطلاعات، گروه هکرها سونی را تهدید کردند که اگر «The Interview» اکران شود، حملات تروریستی مشابه ۱۱ سپتامبر در سینماهایی که این فیلم را نمایش می دهند، انجام خواهند داد. این تهدیدها باعث شد بسیاری از سینماهای زنجیره ای بزرگ در آمریکا از اکران فیلم منصرف شوند. در نهایت، سونی پیکچرز تحت فشار شدید و در مواجهه با تهدیدات امنیتی جدی، تصمیم به لغو کامل اکران عمومی فیلم گرفت. این تصمیم با واکنش های شدید و گسترده ای از سوی جامعه سینمایی و سیاسی جهان روبرو شد.

واکنش باراک اوباما و جامعه سینمایی

لغو اکران «The Interview» به دلیل تهدیدات، موجی از انتقادات را در پی داشت. باراک اوباما، رئیس جمهور وقت آمریکا، این اقدام سونی را «تسلیم شدن در برابر سانسور» و «اشتباه» خواند. بسیاری از سینماگران و هنرمندان برجسته، از جمله جورج کلونی، بن استیلر و راب لو، از سونی به دلیل عدم ایستادگی در برابر تهدیدها انتقاد کردند و این واقعه را یک حمله به آزادی بیان دانستند. این بحث ها، مسائلی عمیق تر در مورد نقش سینما در سیاست و مسئولیت شرکت ها در مواجهه با تهدیدات خارجی را مطرح کرد.

تصمیم به اکران محدود و آنلاین

در پی انتقادات گسترده و با حمایت دولت آمریکا از آزادی بیان، سونی پیکچرز تصمیم خود را تغییر داد. در یک حرکت بی سابقه، این فیلم به صورت محدود در برخی سینماهای مستقل و همچنین از طریق پلتفرم های دیجیتال آنلاین مانند گوگل پلی، یوتیوب و مایکروسافت ایکس باکس منتشر شد. این تصمیم، «The Interview» را به اولین فیلم بزرگ هالیوودی تبدیل کرد که همزمان در سینما و به صورت آنلاین منتشر می شود. این اقدام به عنوان نمادی از مقاومت در برابر سانسور و پیروزی آزادی بیان تلقی شد.

پس از اکران، واکنش کره شمالی تندتر شد. کمیسیون دفاع ملی کره شمالی با انتشار بیانیه ای، باراک اوباما را با الفاظ نژادپرستانه مورد توهین قرار داد و وی را متهم کرد که سینماها را به اکران فیلم تشویق کرده است. این بیانیه تهدید کرد که آمریکا با «ضربات مرگبار اجتناب ناپذیری» روبرو خواهد شد.

تبلیغات غیرمنتظره پس از اکران: ارسال دی وی دی با بالون

حواشی «The Interview» حتی پس از اکران نیز ادامه یافت. در آوریل ۲۰۱۵، لی مین بوک، فعال و پناهنده سیاسی کره جنوبی، ادعا کرد که هزاران نسخه از دی وی دی های فیلم، به همراه بسته های دلار آمریکا و یک میلیون اعلامیه ضد رژیم کیم جونگ اون، را با بالون به آن سوی مرز کره شمالی فرستاده است. این اقدام، به مثابه یک حرکت نمادین برای تشویق مردم کره شمالی به مقاومت در برابر رژیم تلقی شد و یک بار دیگر نام «The Interview» را بر سر زبان ها انداخت. این حواشی بی سابقه، «The Interview» را نه تنها به یک سینمایی خنده دار، بلکه به یک نقطه عطف در تاریخ روابط بین الملل و آزادی بیان تبدیل کرد.

نقد و بررسی جامع: فراتر از جنجال، ارزش هنری The Interview چیست؟

جدای از تمامی حواشی سیاسی و امنیتی، بررسی «The Interview» از منظر ارزش هنری و سینمایی آن نیز حائز اهمیت است. آیا این فیلم صرفاً به دلیل جنجال هایش به یاد ماندنی شد یا به خودی خود یک کمدی خوب و تأثیرگذار بود؟

دیدگاه منتقدان: کمدی بحث برانگیز

نظرات منتقدان درباره «The Interview» بسیار متفاوت بود. برخی آن را یک کمدی بی مزه، سطحی و حتی توهین آمیز دانستند که نتوانسته است از پتانسیل بالای موضوع خود استفاده کند. آن ها از طنز مبتذل و گاه بی پروا انتقاد کردند و معتقد بودند که فیلم بیش از آنکه یک نقد هوشمندانه باشد، به مجموعه ای از شوخی های عامیانه و بدون عمق تبدیل شده است. این منتقدان اعتقاد داشتند که جنجال های پیرامون فیلم، بیش از کیفیت هنری آن، به شهرتش کمک کرده است.

در مقابل، بسیاری دیگر از منتقدان، «The Interview» را یک کمدی شجاعانه و جسورانه ستایش کردند. آن ها به توانایی فیلم در به چالش کشیدن یک دیکتاتور قدرتمند و طرح مسائل جدی سیاسی در قالب طنز اشاره کردند. اجرای جیمز فرانکو و ست روگن، به ویژه بازی رندال پارک در نقش کیم جونگ اون، مورد تحسین قرار گرفت و شیمی بین بازیگران اصلی، به عنوان یک عامل مهم در موفقیت کمدی فیلم شناخته شد. این منتقدان معتقد بودند که فیلم به خوبی توانسته است مرزهای کمدی سیاسی را جابجا کند و مخاطب را به خنده و تفکر همزمان وادار کند.

پیام های پنهان و آشکار: نقد دیکتاتوری

«The Interview» به وضوح پیامی ضد دیکتاتوری دارد و تلاش می کند پوچ گرایی و بی معنایی کیش شخصیت را به تصویر بکشد. فیلم نشان می دهد که چگونه رهبران خودکامه، با وجود قدرت مطلق، در واقع می توانند افرادی تنها، آسیب پذیر و حتی کودکانه باشند که تنها در پرده ای از پروپاگاندا و ترس، قدرتمند به نظر می رسند. این فیلم به گونه ای غیرمستقیم، اهمیت آزادی اطلاعات و دسترسی مردم به واقعیت را مورد تأکید قرار می دهد. از این منظر، «The Interview» فراتر از یک سینمایی خنده دار، یک اثر با پیام های سیاسی و اجتماعی مهم است.

«The Interview» در هسته خود، یک نقد تند و بی رحمانه از دیکتاتوری و پروپاگاندا است که با ابزار کمدی، سعی در افشای حقیقت پشت پرده رژیم های توتالیتر دارد.

تاثیر بر صنعت سینما: امنیت سایبری و آزادی بیان

یکی از مهم ترین میراث های «The Interview»، تأثیری است که بر صنعت سینما و بحث آزادی بیان گذاشت. حمله سایبری به سونی پیکچرز، زنگ خطری جدی برای تمامی استودیوهای هالیوود و سایر شرکت های بزرگ بود و اهمیت امنیت سایبری را بیش از پیش نمایان ساخت. همچنین، واکنش ها به لغو اکران فیلم، بحث های داغی را در مورد مرزهای آزادی بیان، مسئولیت شرکت های رسانه ای در مواجهه با تهدیدات و نقش دولت ها در حمایت از تولیدات هنری ایجاد کرد. این فیلم به نمادی از مقاومت در برابر سانسور تبدیل شد و نشان داد که چگونه یک اثر هنری می تواند تبعات سیاسی و اجتماعی گسترده ای داشته باشد.

مقایسه «The Interview» با سایر کمدی های سیاسی برجسته در تاریخ سینما، مانند «دکتر استرنجلاو» (Dr. Strangelove) استنلی کوبریک یا «وقتی والاس می آمد» (Wag the Dog)، نشان می دهد که این فیلم در سنت دیرینه هجو سیاسی قرار می گیرد، هرچند که با لحنی مدرن تر و صریح تر به موضوع پرداخته است. این فیلم به وضوح جایگاه خود را در میان آثاری که جسورانه به نقد قدرت و سیاست می پردازند، تثبیت کرده است.

چگونگی تماشای The Interview: راهنمایی برای علاقه مندان

با توجه به حواشی گسترده و شیوه اکران غیرمعمول، بسیاری از علاقه مندان به دنبال راهی برای تماشای سینمایی خنده دار The Interview هستند. پس از اکران اولیه در برخی سینماهای مستقل، این فیلم به طور گسترده در پلتفرم های دیجیتال منتشر شد و دسترسی به آن را برای عموم فراهم کرد.

در حال حاضر، فیلم «The Interview» از طریق پلتفرم های پخش آنلاین و فروشگاه های دیجیتال معتبر قابل دسترسی است. کاربرانی که به این سرویس ها دسترسی دارند، می توانند این فیلم را خریداری یا اجاره کنند. این پلتفرم ها معمولاً امکان تماشای فیلم با کیفیت های مختلف و با گزینه های زیرنویس یا دوبله (در صورت وجود) را فراهم می کنند.

برای تماشای The Interview با زیرنویس فارسی یا The Interview با دوبله فارسی، توصیه می شود در پلتفرم های معتبر داخلی و خارجی که محتوای قانونی ارائه می دهند، جستجو کنید. این پلتفرم ها اغلب نسخه های باکیفیت و ترجمه شده فیلم ها را در آرشیو خود دارند. جستجو در وب سایت های ارائه دهنده خدمات استریم فیلم و سریال، بهترین راه برای یافتن نسخه های قانونی و با کیفیت مطلوب است.

نتیجه گیری: میراث یک کمدی جنجالی

«The Interview» فراتر از یک سینمایی خنده دار، به یک پدیده فرهنگی-سیاسی مهم در دهه اخیر تبدیل شد. این فیلم نه تنها مخاطبان را با طنز بی پروا و کمدی موقعیت خود به خنده واداشت، بلکه به دلیل حواشی بی سابقه پیرامون آن، از جمله تهدیدات بین المللی و حمله سایبری به سونی پیکچرز، نام خود را در تاریخ سینما ثبت کرد. «مصاحبه» به نمادی از اهمیت آزادی بیان و مقاومت در برابر سانسور تبدیل شد و بحث های عمیقی را در مورد نقش هنر در نقد قدرت های سیاسی و چالش های امنیت سایبری در دنیای دیجیتال به راه انداخت.

با وجود نظرات متفاوتی که درباره ارزش هنری آن وجود داشت، نمی توان انکار کرد که «The Interview» به دلیل جسارت و شجاعتش در به چالش کشیدن یک دیکتاتور، جایگاهی منحصر به فرد در سینما دارد. این فیلم یادآوری می کند که کمدی می تواند ابزاری قدرتمند برای نقد اجتماعی و سیاسی باشد و حتی یک فیلم خنده دار می تواند تأثیری فراتر از سرگرمی صرف داشته باشد و جهان را وادار به واکنش کند. برای درک کامل این پدیده و تجربه ترکیبی از خنده، هیجان و تفکر، تماشای «The Interview» به تمامی علاقه مندان به سینما و مسائل بین الملل توصیه می شود.