دستگاه تولید ارز اتریوم

عنوان «دستگاه تولید ارز اتریوم» در گذشته به سخت افزارهایی اشاره داشت که با الگوریتم اثبات کار (Proof-of-Work) به استخراج اتر (ETH) می پرداختند؛ اما با رویداد «مرج» (The Merge) در سپتامبر ۲۰۲۲، مکانیزم اجماع شبکه اتریوم به اثبات سهام (Proof-of-Stake) تغییر کرد. در نتیجه، دیگر هیچ دستگاهی قادر به استخراج مستقیم اتریوم نیست و کسب اتریوم جدید از طریق فرآیند «استیکینگ» (Staking) امکان پذیر است. این تغییر بنیادین، مفهوم سنتی «دستگاه تولید ارز اتریوم» را دگرگون کرده و نیاز به درک جدیدی از نحوه مشارکت در شبکه اتریوم دارد.

اتریوم، با نماد معاملاتی ETH، به عنوان دومین ارز دیجیتال بزرگ بازار، نقش محوری در دنیای بلاکچین و وب ۳.۰ ایفا می کند. این پلتفرم غیرمتمرکز، بستر توسعه هزاران قرارداد هوشمند، اپلیکیشن غیرمتمرکز (DApps) و توکن (مانند NFTها) را فراهم آورده است. در گذشته، فرآیند تولید یا کسب اتریوم، مانند بیت کوین، از طریق استخراج (ماینینگ) و با استفاده از سخت افزارهای قدرتمند انجام می شد. این روش، مبتنی بر الگوریتم اجماع اثبات کار (PoW) بود که ماینرها با حل مسائل پیچیده محاسباتی، بلوک های جدید را به زنجیره اضافه کرده و پاداش دریافت می کردند. با این حال، همان طور که اشاره شد، شبکه اتریوم مسیر تکامل خود را پیموده و با یک به روزرسانی تاریخی، شیوه عملکرد خود را متحول کرده است.

استخراج اتریوم (Proof-of-Work): روش سنتی تولید اتر

در سالیان متمادی پیش از «مرج»، استخراج اتریوم یکی از جذاب ترین و سودآورترین فعالیت ها در اکوسیستم ارزهای دیجیتال محسوب می شد. مفهوم استخراج اتریوم (Ethereum mining)، فرآیندی بود که در آن ماینرها با استفاده از قدرت محاسباتی سخت افزارهای خود، به تأیید تراکنش ها و ایجاد بلوک های جدید در بلاکچین اتریوم کمک می کردند. در ازای این مشارکت حیاتی که امنیت و یکپارچگی شبکه را تضمین می کرد، پاداشی در قالب اتر (ETH) دریافت می کردند. این مکانیسم که با نام «اثبات کار» (Proof-of-Work) شناخته می شود، نیازمند مصرف انرژی و توان پردازشی قابل توجهی بود.

چگونگی عملکرد استخراج اتریوم در گذشته

اثبات کار (PoW) یک پروتکل اجماع است که برای جلوگیری از دو بار خرج کردن (double-spending) و حفظ امنیت شبکه در بلاکچین های غیرمتمرکز طراحی شده بود. در اتریوم، ماینرها با سخت افزارهای خود، محاسبات پیچیده ای را برای یافتن یک مقدار عددی خاص (نانس) انجام می دادند. اولین ماینری که نانس صحیح را پیدا می کرد، اجازه می یافت بلوک بعدی را به بلاکچین اضافه کرده و پاداش استخراج را دریافت کند. این پاداش شامل اتریوم های جدید ایجاد شده و کارمزدهای تراکنش های موجود در آن بلوک بود. افزایش تعداد ماینرها و قدرت پردازشی کل شبکه، به افزایش «سختی شبکه» منجر می شد؛ به این معنی که یافتن نانس صحیح دشوارتر می شد و نیاز به سخت افزارهای قدرتمندتر و مصرف انرژی بیشتر بود.

انواع دستگاه تولید ارز اتریوم در دوران اثبات کار

در دوران استخراج اتریوم، دو دسته اصلی از سخت افزارها به عنوان دستگاه تولید ارز اتریوم مورد استفاده قرار می گرفتند: ریگ های کارت گرافیک (GPU Mining Rigs) و دستگاه های ASIC.

ریگ های کارت گرافیک (GPU Mining Rigs)

ریگ های کارت گرافیک برای ماینینگ، متداول ترین روش استخراج اتریوم بودند. این سیستم ها از یک مجموعه کارت گرافیک قدرتمند (GPU) تشکیل می شدند که به یک مادربرد، پردازنده، رم، منبع تغذیه (پاور) و شاسی متصل بودند. اجزای اصلی یک ریگ ماینینگ شامل موارد زیر بود:

• کارت گرافیک های قدرتمند: قلب تپنده ریگ های ماینینگ بودند. مدل هایی مانند AMD Radeon RX 580، RX Vega 56، RX 5700، و Nvidia RTX 3060 Ti، RTX 3080، و RTX 3090 در گذشته محبوبیت زیادی داشتند. قدرت هش (Hash Rate) کارت گرافیک، میزان توانایی آن در انجام محاسبات و یافتن نانس ها را نشان می داد.
• مادربرد: مادربردهایی با اسلات های PCI Express متعدد برای اتصال همزمان چندین کارت گرافیک.
• منبع تغذیه (Power Supply Unit – PSU): برای تأمین برق مورد نیاز کارت گرافیک ها که مصرف انرژی بالایی داشتند، نیاز به پاورهای قدرتمند (۱۰۰۰ وات به بالا) بود.
• پردازنده (CPU) و رم (RAM): برخلاف تصور، نیاز به CPU و RAM بسیار قدرتمند نبود و یک پردازنده معمولی با ۴ تا ۸ گیگابایت رم کافی بود.
• حافظه ذخیره سازی (SSD): یک درایو SSD کوچک (۱۲۸ تا ۲۵۶ گیگابایت) برای نصب سیستم عامل و نرم افزار ماینینگ.
• شاسی: یک فریم باز برای نصب قطعات و اطمینان از تهویه مناسب.

مزایای ریگ های GPU شامل انعطاف پذیری بالا (امکان استخراج ارزهای دیجیتال مختلف با الگوریتم های گوناگون) و قابلیت فروش مجدد کارت گرافیک ها برای مقاصد دیگر (مانند گیمینگ) بود. معایب آن ها نیز شامل مصرف برق بالا، پیچیدگی در مونتاژ و نگهداری، و تولید گرمای زیاد بود.

دستگاه های ASIC مخصوص اتریوم

با گذر زمان و افزایش سودآوری استخراج اتریوم، شرکت هایی مانند Bitmain و Innosilicon اقدام به تولید ASIC اتریوم (Application-Specific Integrated Circuit) کردند. این دستگاه ها تراشه هایی بودند که به طور خاص و منحصربه فرد برای انجام محاسبات الگوریتم Ethash (الگوریتم استخراج اتریوم) طراحی شده بودند. دستگاه هایی مانند Bitmain Antminer E3/E9 و Innosilicon A10/A11 نمونه های شناخته شده ای از ماینرهای ASIC اتریوم بودند.

ASIC ها در مقایسه با ریگ های GPU، قدرت هش به مراتب بالاتری داشتند و در نتیجه، کارایی بیشتری در استخراج ارائه می دادند. با این حال، معایب قابل توجهی نیز داشتند:

• عدم انعطاف پذیری: ASIC ها فقط برای یک الگوریتم خاص طراحی شده بودند. اگر الگوریتم شبکه تغییر می کرد (مانند آنچه برای اتریوم رخ داد)، این دستگاه ها عملاً بلااستفاده می شدند.
• ریسک سرمایه گذاری: قیمت بالای ASIC ها در کنار ریسک بلااستفاده شدن آن ها در صورت تغییر پروتکل، سرمایه گذاری را پرخطر می کرد.
• تمرکزگرایی: استفاده گسترده از ASIC ها می توانست منجر به تمرکز قدرت هش در دست چند شرکت بزرگ شود و از اصل غیرمتمرکز بودن شبکه کاسته شود، که این موضوع مورد مخالفت بسیاری از توسعه دهندگان اتریوم بود.

ملزومات نرم افزاری برای استخراج در دوران PoW

صرف داشتن سخت افزار کافی نبود؛ ماینرها به مجموعه ای از نرم افزارها نیز برای راه اندازی عملیات استخراج نیاز داشتند:

1. کیف پول اتریوم (Ethereum Wallet): برای دریافت و ذخیره اترهای استخراج شده، داشتن یک کیف پول دیجیتال ضروری بود. انواع کیف پول های نرم افزاری (مانند MetaMask، Trust Wallet) و سخت افزاری (مانند Ledger، Trezor) مورد استفاده قرار می گرفتند.
2. استخرهای استخراج (Mining Pools): به دلیل افزایش سختی شبکه، استخراج انفرادی اتریوم تقریباً ناممکن شده بود. ماینرها به استخر استخراج ملحق می شدند؛ پلتفرم هایی که قدرت هش چندین ماینر را ترکیب کرده و پاداش ها را بر اساس سهم هر ماینر توزیع می کردند. استخرهایی مانند Ethermine و SparkPool از محبوب ترین ها بودند.
3. نرم افزار ماینینگ: نرم افزارهایی مانند PhoenixMiner، Claymore Miner و Ethminer برای اتصال سخت افزار به استخر استخراج و آغاز فرآیند محاسبات استفاده می شدند. این نرم افزارها پس از نصب و تنظیمات اولیه (وارد کردن آدرس کیف پول و سرور استخر)، وظیفه مدیریت فرآیند استخراج را بر عهده داشتند.

بسیار مهم است که بدانیم تمامی این توضیحات در خصوص استخراج اتریوم با مکانیزم اثبات کار، به تاریخ پیوسته است و در حال حاضر، هیچ دستگاه تولید ارز اتریوم از طریق استخراج وجود ندارد.

سودآوری و چالش ها در گذشته

سودآوری استخراج اتریوم در دوران PoW به عوامل متعددی بستگی داشت:

• قیمت ETH: نوسانات قیمت اتریوم تأثیر مستقیمی بر درآمد ماینرها داشت.
• هزینه برق: مصرف بالای انرژی، یکی از بزرگترین چالش ها و هزینه های ماینینگ بود.
• سختی شبکه: هرچه سختی شبکه بالاتر می رفت، کسب پاداش دشوارتر می شد.
• هزینه سخت افزار: سرمایه گذاری اولیه برای خرید کارت گرافیک ها یا ASIC ها قابل توجه بود.
• استهلاک سخت افزار و هزینه های نگهداری: دستگاه ها به دلیل کارکرد مداوم، دچار استهلاک می شدند و نیاز به تعمیر و نگهداری داشتند.

همچنین، پیچیدگی های فنی، نیاز به دانش تخصصی در زمینه سخت افزار و نرم افزار، و ریسک های ناشی از تغییرات بازار و پروتکل شبکه، همواره چالش هایی برای ماینرها محسوب می شدند.

پایان عصر استخراج و آغاز سهام گذاری: The Merge و Proof-of-Stake

دنیای ارزهای دیجیتال به سرعت در حال تحول است و یکی از بزرگترین و مهم ترین تغییرات در این حوزه، گذار شبکه اتریوم از الگوریتم اجماع اثبات کار (PoW) به اثبات سهام (PoS) بود. این تغییر که با عنوان The Merge اتریوم شناخته می شود، نه تنها ساختار فنی شبکه را دگرگون ساخت، بلکه مفهوم دستگاه تولید ارز اتریوم را نیز به طور کامل متحول کرد.

The Merge: تغییر بزرگ در شبکه اتریوم

رویداد The Merge در سپتامبر ۲۰۲۲ به وقوع پیوست و نقطه عطفی در تاریخ اتریوم بود. این به روزرسانی، فازهای مختلف پروژه اتریوم ۲.۰ (که اکنون به لایه اجماع یا Beacon Chain معروف است) را تکمیل کرد. هدف اصلی از این مهاجرت، بهبود سه جنبه کلیدی شبکه اتریوم بود:

1. مقیاس پذیری (Scalability): افزایش توانایی شبکه برای پردازش تعداد بیشتری از تراکنش ها در ثانیه، که برای پذیرش گسترده اتریوم ضروری است.
2. کاهش مصرف انرژی: الگوریتم اثبات کار مصرف انرژی بسیار بالایی داشت که از نظر زیست محیطی مورد انتقاد بود. اثبات سهام مصرف انرژی را تا بیش از ۹۹٪ کاهش می دهد.
3. امنیت (Security): با پیاده سازی صحیح، اثبات سهام می تواند امنیت شبکه را در برابر حملات خاص (مانند حمله 51%) افزایش دهد و آن را در بلندمدت پایدارتر کند.

معنای این تغییر برای مفهوم سنتی دستگاه تولید ارز اتریوم این است که دیگر هیچ سخت افزار ماینینگ (نه ریگ GPU و نه ASIC) قادر به استخراج اتریوم اصلی (ETH) نیست. این دستگاه ها، که زمانی برای حل معادلات پیچیده طراحی شده بودند، اکنون دیگر نقش و کارکردی در فرآیند تولید بلوک های جدید اتریوم ندارند.

سهام گذاری (Staking) اتریوم: روش جدید تولید ETH

با کنار گذاشتن استخراج، اثبات سهام اتریوم (Proof-of-Stake / PoS) به عنوان تنها روش برای تأیید تراکنش ها و ایجاد بلوک های جدید، معرفی شد. در این مکانیسم، به جای رقابت سخت افزاری برای حل پازل، شرکت کنندگان (که اکنون «اعتبارسنج» یا Validator نامیده می شوند) مقداری از اتریوم خود را در شبکه «سهام گذاری» (Staking) می کنند. این اترهای سهام گذاری شده، به عنوان تضمینی برای رفتار صادقانه اعتبارسنج ها عمل می کنند.

وظیفه اعتبارسنج ها این است که تراکنش ها را تأیید کرده و بلوک های جدید را به شبکه پیشنهاد دهند. شبکه به صورت تصادفی، یک اعتبارسنج را برای ایجاد بلوک بعدی انتخاب می کند. اگر اعتبارسنج منتخب، بلوک را به درستی پیشنهاد و تأیید کند، پاداشی در قالب اتر دریافت می کند. اگر اعتبارسنجی اقدام به تقلب یا رفتار مخرب کند، بخشی از اترهای سهام گذاری شده اش جریمه (Slashing) می شود.

راه های مشارکت در استیکینگ اتریوم

نحوه کسب اتریوم جدید از طریق استیکینگ، به روش های مختلفی امکان پذیر است که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند:

1. Solo Staking (استیکینگ انفرادی): این روش برای کاربرانی است که حداقل ۳۲ اتریوم دارند و تمایل دارند یک نود کامل (full node) را خودشان راه اندازی و نگهداری کنند. این روش بالاترین پاداش را به همراه دارد و به تمرکززدایی شبکه کمک می کند، اما نیازمند دانش فنی، سخت افزار مناسب (سرور همیشه آنلاین) و تعهد زمانی است.
2. Liquid Staking (استیکینگ نقدشونده): این روش از طریق پلتفرم هایی مانند Lido یا Rocket Pool ارائه می شود. کاربران می توانند هر میزان اتریوم (حتی کمتر از ۳۲ ETH) را سهام گذاری کنند و در ازای آن، توکن های مشتق (مانند stETH از Lido) دریافت می کنند. این توکن ها نمایانگر اترهای سهام گذاری شده و پاداش های مربوط به آن ها هستند و می توانند آزادانه در بازار معامله شوند یا در سایر پروتکل های DeFi مورد استفاده قرار گیرند، که مشکل قفل شدن سرمایه را حل می کند.
3. Pooled Staking (استخرهای سهام گذاری): برخی صرافی های متمرکز و پلتفرم های دیگر، امکان استیکینگ گروهی را فراهم می کنند. کاربران اتریوم های خود را در این استخرها واریز کرده و سهمی از پاداش های استیکینگ را دریافت می کنند. این روش برای کسانی که دانش فنی کمتری دارند یا نمی خواهند ۳۲ اتریوم کامل را سرمایه گذاری کنند، مناسب است. اما از سوی دیگر، کنترل کمتری بر دارایی های خود دارند و به پلتفرم واسط اعتماد می کنند.

مزایا و معایب استیکینگ

مزایای استیکینگ اتریوم شامل:

• کاهش مصرف انرژی: بسیار کارآمدتر از اثبات کار از نظر مصرف برق.
• سهولت: در روش های استیکینگ نقدشونده و استخرهای سهام گذاری، نیاز به دانش فنی و نگهداری سخت افزار نیست.
• پاداش پایدارتر: پاداش ها معمولاً با ثبات بیشتری نسبت به استخراج توزیع می شوند.
• تمرکززدایی بالقوه: با کاهش موانع ورود (نیاز به سخت افزار گران قیمت)، مشارکت افراد بیشتری را در تأیید شبکه تشویق می کند.

معایب و ریسک های استیکینگ نیز عبارتند از:

• قفل شدن سرمایه: در استیکینگ انفرادی، ۳۲ اتریوم شما برای مدتی طولانی قفل می شود و قابلیت دسترسی فوری به آن وجود ندارد.
• جریمه ها (Slashing): در صورت قطع شدن نود اعتبارسنج، رفتار مخرب یا عدم رعایت قوانین شبکه، بخشی از اتریوم های سهام گذاری شده ممکن است جریمه شوند.
• ریسک پلتفرم: در روش های استیکینگ نقدشونده یا استخرهای سهام گذاری، شما به پلتفرم واسط اعتماد می کنید که ممکن است با خطرات امنیتی یا فنی روبرو باشد.
• نوسانات بازار: ارزش اتریوم سهام گذاری شده و پاداش های دریافتی آن، همچنان تحت تأثیر نوسانات بازار ارزهای دیجیتال است.

وضعیت کنونی دستگاه های تولید ارز اتریوم و گزینه های جایگزین

با توجه به تغییر مکانیزم اجماع اتریوم از اثبات کار به اثبات سهام، این سوال مطرح می شود که آیا دستگاه های ماینر اتریوم کاملاً بلااستفاده شدند؟ پاسخ کوتاه این است که بله، برای استخراج مستقیم اتریوم، این دستگاه ها دیگر هیچ کاربردی ندارند. اما این به معنای پایان عمر مفید آن ها برای تمامی کاربردها نیست.

سرنوشت دستگاه های ماینر اتریوم

ریگ های کارت گرافیک و دستگاه های ASIC که پیش تر برای استخراج ETH به کار می رفتند، دیگر قادر به مشارکت در فرآیند اجماع شبکه اتریوم نیستند. این بدان معناست که هیچ گونه پاداشی در قالب اتر، از طریق اتصال این دستگاه ها به شبکه اتریوم حاصل نخواهد شد. اما این سخت افزارها همچنان قدرت پردازشی قابل توجهی دارند که می توانند برای اهداف دیگری به کار گرفته شوند.

استخراج ارزهای دیجیتال جایگزین

برای ماینرهایی که همچنان مایل به ادامه فعالیت در حوزه استخراج هستند، این سخت افزارها می توانند برای استخراج ارزهای دیجیتال جایگزین مورد استفاده قرار گیرند. بسیاری از ارزهای دیجیتال دیگر همچنان از الگوریتم اثبات کار (PoW) استفاده می کنند و با کارت گرافیک یا حتی ASICهای خاص قابل استخراج هستند. برخی از این ارزها عبارتند از:

• اتریوم کلاسیک (ETC): شاخه ای از اتریوم اصلی که همچنان بر پایه PoW و الگوریتم Ethash باقی مانده است.
• اتریوم اثبات کار (ETHW): این ارز پس از The Merge از اتریوم اصلی جدا شد و به عنوان یک زنجیره PoW به کار خود ادامه داد.
• ریون کوین (Ravencoin – RVN): از الگوریتم KawPow استفاده می کند و برای استخراج با GPU مناسب است.
• ارگو (Ergo – ERG): از الگوریتم Autolykos بهره می برد و با کارت گرافیک قابل استخراج است.
• فلوکس (Flux – FLUX): از الگوریتم Equihash 125_4 استفاده می کند و با GPU قابل استخراج است.
• زی کش (Zcash – ZEC): از الگوریتم Equihash استفاده می کند و با GPU و برخی ASICها قابل استخراج است.

در انتخاب ارز جایگزین برای استخراج، نکات مهمی باید مد نظر قرار گیرد:

1. سودآوری: با توجه به قیمت فعلی ارز، سختی شبکه، و هزینه برق، کدام ارز بیشترین سود را به همراه دارد.
2. حجم بازار و نقدشوندگی: ارزهای با حجم بازار و نقدشوندگی بالا، امکان فروش آسان تر و ریسک کمتری دارند.
3. آینده پروژه: بررسی پتانسیل رشد و پایداری پروژه در بلندمدت.
4. سازگاری با سخت افزار: اطمینان از اینکه سخت افزار شما (GPU یا ASIC) با الگوریتم استخراج ارز مورد نظر سازگار است.

ابزارهایی مانند WhatToMine.com می توانند به ماینرها در محاسبه سودآوری و انتخاب بهترین ارز برای استخراج کمک کنند.

فروش یا تغییر کاربری سخت افزارها

گزینه دیگر برای دارندگان تجهیزات استخراج ارز دیجیتال که دیگر قصد فعالیت در این حوزه را ندارند، فروش این سخت افزارها یا تغییر کاربری آن هاست.

1. بازار ثانویه: با پایان استخراج اتریوم، تعداد زیادی کارت گرافیک دست دوم وارد بازار شد. این کارت ها می توانند با قیمت مناسب تر به گیمرها، طراحان گرافیک یا تولیدکنندگان محتوا فروخته شوند.
2. استفاده از کارت های گرافیک برای اهداف دیگر: کارت گرافیک های قدرتمند علاوه بر گیمینگ، در زمینه های دیگری مانند رندرینگ گرافیکی، ویرایش ویدئو، شبیه سازی های علمی و مهم تر از همه، هوش مصنوعی و یادگیری ماشین کاربرد فراوانی دارند. بسیاری از محققان و شرکت های فعال در حوزه هوش مصنوعی به دنبال کارت های گرافیک با توان پردازشی بالا هستند.
3. بازیافت یا قطعه سازی: در نهایت، قطعاتی که دیگر قابل استفاده نیستند، می توانند بازیافت شوند یا برای تأمین قطعات یدکی سایر سیستم ها مورد استفاده قرار گیرند.

توصیه ها و نکات مهم برای کاربران

دنیای ارزهای دیجیتال، اکوسیستمی پویا و پر از تغییر است که نیازمند آگاهی و به روز بودن مداوم است. برای هر فردی که قصد ورود به این حوزه، چه از طریق سرمایه گذاری و چه از طریق مشارکت فنی، را دارد، رعایت برخی نکات کلیدی حیاتی است.

اهمیت تحقیق و بررسی مداوم

یکی از مهمترین درس هایی که از تحول اتریوم می توان آموخت، ضرورت تحقیق و بررسی مداوم در بازار ارزهای دیجیتال است. اطلاعاتی که امروز معتبر و سودآور تلقی می شوند، ممکن است فردا منسوخ شده یا حتی منجر به زیان شوند. قبل از هرگونه سرمایه گذاری در هر ارز دیجیتال، مکانیسم های آن، رودمپ توسعه، تیم پشتیبان و تحولات آینده را با دقت مطالعه کنید. به جای اتکا به شایعات یا توصیه های بدون پشتوانه، به منابع معتبر، تحلیل های فنی و گزارش های مستقل رجوع کنید.

توجه به تغییرات پروتکل ها و به روزرسانی های شبکه

شبکه های بلاکچین در حال تکامل هستند. پروژه های بزرگ مانند اتریوم، به طور منظم به روزرسانی ها و تغییرات پروتکلی را تجربه می کنند که می تواند تأثیرات عمیقی بر نحوه عملکرد، امنیت، مقیاس پذیری و حتی مدل اقتصادی آن ها داشته باشد. The Merge اتریوم نمونه بارز این تغییرات است که مفهوم استخراج را به طور کامل از بین برد. سرمایه گذاران و کاربران باید همواره از برنامه های توسعه و به روزرسانی های آتی ارزهای دیجیتالی که در آن ها سرمایه گذاری کرده اند، آگاه باشند. این آگاهی به آن ها کمک می کند تا سرمایه گذاری های خود را با تغییرات هماهنگ کرده و از ضررهای احتمالی جلوگیری کنند.

مدیریت ریسک در سرمایه گذاری

بازار ارزهای دیجیتال با نوسانات شدید و ریسک های بالایی همراه است. هرگز بیش از آنچه توان از دست دادنش را دارید، سرمایه گذاری نکنید. اصول مدیریت ریسک در سرمایه گذاری، از جمله تنوع بخشی به سبد دارایی ها (پورتفولیو)، تعیین حد سود و ضرر، و عدم هیجانی عمل کردن، در این بازار اهمیت مضاعفی پیدا می کند. به جای تمرکز صرف بر یک دستگاه تولید ارز اتریوم یا یک ارز خاص، سبد سرمایه گذاری خود را متنوع کنید و بخشی از سرمایه خود را به دارایی های پایدارتر اختصاص دهید.

مشاوره با متخصصین

در صورت ابهام یا نیاز به اطلاعات تخصصی تر، همواره مشاوره با متخصصین قبل از هرگونه تصمیم گیری مالی توصیه می شود. کارشناسان مالی یا مشاوران متخصص در حوزه ارزهای دیجیتال می توانند با ارائه تحلیل های دقیق و متناسب با شرایط شما، به اتخاذ تصمیمات آگاهانه تر کمک کنند. به یاد داشته باشید که هیچ سرمایه گذاری بدون ریسک نیست و تصمیمات مالی باید با دقت و بر اساس اطلاعات جامع اتخاذ شوند.

سوالات متداول

آیا اتریوم هنوز قابل استخراج است؟

خیر، اتریوم (ETH) از سپتامبر ۲۰۲۲ و پس از رویداد The Merge دیگر از طریق استخراج (ماینینگ) قابل تولید نیست. مکانیزم اجماع این شبکه به اثبات سهام (Proof-of-Stake) تغییر کرده است.

بهترین راه برای کسب اتریوم جدید چیست؟

بهترین و تنها راه رسمی برای کسب اتریوم جدید، مشارکت در فرآیند سهام گذاری (Staking) است. این کار می تواند به صورت انفرادی (Solo Staking با ۳۲ ETH)، از طریق پلتفرم های استیکینگ نقدشونده (Liquid Staking) مانند لیدو (Lido)، یا از طریق استخرهای سهام گذاری (Pooled Staking) در صرافی ها انجام شود.

چه دستگاهی می تواند اتریوم را استخراج کند؟

هیچ دستگاهی در حال حاضر قادر به استخراج اتریوم اصلی (ETH) نیست. تمامی سخت افزارهای ماینینگ (ریگ های کارت گرافیک و دستگاه های ASIC) که قبلاً برای استخراج اتریوم استفاده می شدند، دیگر برای این منظور کاربرد ندارند.

آیا خرید ماینر اتریوم (ASIC) در حال حاضر منطقی است؟

خیر، خرید ماینر ASIC به قصد استخراج اتریوم (ETH) در حال حاضر منطقی نیست، زیرا این فرآیند دیگر برای اتریوم وجود ندارد. این دستگاه ها تنها می توانند برای استخراج ارزهای دیجیتال دیگر با الگوریتم های مشابه (مانند اتریوم کلاسیک) به کار روند که سودآوری آن ها باید به دقت بررسی شود.

آیا می توان از کارت گرافیک برای استخراج سایر ارزها استفاده کرد؟

بله، کارت های گرافیک (GPU) همچنان می توانند برای استخراج بسیاری از ارزهای دیجیتال دیگر که بر پایه الگوریتم اثبات کار (PoW) هستند، مورد استفاده قرار گیرند. ارزهایی مانند اتریوم کلاسیک (ETC)، ریون کوین (RVN)، ارگو (ERG)، فلوکس (FLUX) و زی کش (ZEC) از جمله گزینه های جایگزین هستند.

استیکینگ اتریوم چه ریسک هایی دارد؟

ریسک های استیکینگ اتریوم شامل قفل شدن سرمایه (به ویژه در Solo Staking)، احتمال جریمه شدن (Slashing) در صورت قطع شدن نود یا رفتار مخرب، و ریسک های مربوط به پلتفرم های واسط در استیکینگ نقدشونده یا استخرهای سهام گذاری (مانند باگ های نرم افزاری یا حملات سایبری) می شود. نوسانات قیمت اتریوم نیز همواره یک ریسک بازاری است.

نتیجه گیری

تحول بنیادین شبکه اتریوم از الگوریتم اثبات کار به اثبات سهام، نقطه پایانی بر دوران استخراج اتریوم گذاشت و مفهوم دستگاه تولید ارز اتریوم را به کلی دگرگون ساخت. ماینرهای سنتی اتریوم، که روزی با ریگ های کارت گرافیک و دستگاه های ASIC به تولید اتر می پرداختند، اکنون باید به دنبال گزینه های جایگزین برای سخت افزارهای خود باشند؛ گزینه هایی نظیر استخراج ارزهای دیجیتال دیگر با الگوریتم های PoW یا تغییر کاربری سخت افزارها برای مقاصد دیگر. از سوی دیگر، افق جدیدی با استیکینگ اتریوم گشوده شده است که به جای توان محاسباتی، بر میزان سهام گذاری شده اتریوم متمرکز است و راهی کم مصرف تر و پایدارتر برای کسب پاداش و مشارکت در امنیت شبکه فراهم می کند. در این دنیای پرسرعت و در حال تغییر، آگاهی و به روز بودن مداوم، تحقیق دقیق و مدیریت هوشمندانه ریسک، از هر زمان دیگری حیاتی تر است تا بتوان در مسیر پر پیچ و خم ارزهای دیجیتال، تصمیمات آگاهانه و موفقی اتخاذ کرد.