خاطره یک فرمانده از رویارویی با اسراییل
اسرائیلی ها از صور و صیدا به بیروت آمده بودند و از آنجا داشتند به طرف بزرگراهی که به دره بقاع می رسید می رفتند. در بیروت دو سه تا ارتفاع به نام «جبل باروک» است که جزء ارتفاعات بلند آن منطقه محسوب می شود. ارتش اسرائیل آنجا مستقرشده بود. ما زیر جبل باروک جایی که خط تشکیل شده بود کنار نیروهای سوریه یکجا را گرفتیم و با عنوان نیروهای اطلاعات عملیات مستقر شدیم.
به گزارش ایواره این روزها حزب الله لبنان در نبردی نابرابر در مرزهای جنوبی خود با ارتش تا بن دندان مسلح صهیونیستی که در رؤیای تصرف جنوب لبنان به سر می برد مشغول مبارزه شجاعانه بوده و اجازه تصرف و تثبیت هیچ منطقه مرزی را به صهیونیست ها نداده است و موفق شده تلفات سنگینی نیز به نیروهای پیاده نظام صهیونیستی وارد کند.
بدون شک بخش قابل توجهی از این موفقیت های حزب الله لبنان مرهون تلاش ها و ایثارگری های رزمندگانی است که چهار دهه پیش علی رغم اینکه خود درگیر جنگی تحمیلی از سوی صدام و حامیانش بودند به جبهه لبنان و سوریه شتافتند و از برادران دینی خود حمایت کردند.
سردار شهید احمد غلامی از جمله آن رزمندگانی است که در سال ۶۱ و بعد از عملیات بیت المقدس به جبهه لبنان اعزام شد و به همراه سایر همرزمانش نقش شایسته ای در هدایت و کمک رسانی به رزمندگان سوری و لبنانی در نبرد با اسرائیلی ها ایفا کرد.
وی که بعد از پایان دوران دفاع مقدس نیز در قالب مستشار نظامی در سوریه و در نبرد با تکفیری ها نقش ایفا کرد و در همین جبهه نیز به شهادت رسید در کتاب تاریخ شفاهی خود با عنوان «از ری تا شام» به بیان خاطرات و اقدامات رزمندگان ایرانی در ابتدای دهه ۶۰ در جبهه لبنان اشاره کرده که به بهانه نبرد این روزهای حزب الله لبنان با ارتش رژیم صهیونیستی منتشر می شود:
«بلافاصله بعد از عملیات بیت المقدس اسرائیل به لبنان حمله کرد. اسرائیلی ها بیروت را گرفتند و در جاده بیروت به سمت دمشق آمدند. قرار شد از ایران تیپ ۲۷ محمد رسول الله (ص) و لشکر ۲۱ حمزه ارتش به سوریه و لبنان اعزام شوند. روز دوم یا سوم بعد از حمله اسرائیل به پادگان امام حسین (ع) رفتم. از آنجا نیروها را اعزام می کردند. در حال انتقال و رفتن به واحد عملیات سپاه تهران بودم که موضوع رفتن به لبنان پیش آمد. من هم جزء کسانی بودم که قرار بود به لبنان اعزام شوند.
بیشتر بخوانید:
انتقام از ژنرال خودی
یادی از شهید احمد غلامی
داستان پیوستن یک فرمانده به لشکر سیدالشهدا(ع)
به فرودگاه مهرآباد رفتیم و سوار یک هواپیمای باری نظامی شدیم. ما رفتیم در دمشق پیاده شدیم. ما را به پادگانی در دمشق بردند که به هر چیزی شبیه بود جز پادگان. بچه ها به آن مرغداری می گفتند چون جای بسیار بدی بود و هیچ امکاناتی نداشت. چند روز آنجا بودیم و بعد به محل دیگری انتقال پیدا کردیم. اسرائیل به لبنان حمله کرده بود و داشت به طرف سوریه می آمد. با نیروهای سوری هم درگیر شده و جنگ سختی در گرفته بود.
حالا ما به عنوان نیروی کمکی در وضعیتی که خودمان در حال جنگ با عراق بودیم از ایران به آنجا رفته بودیم. اینکه ما را ببرند در یک خرابه مستقر کنند؛ یک توهین بود. اول ما را در چادرهایی بردند. بعد چادرها را برداشتند و با بتن اتاق هایی درست کردند. سقفش را هم ایرانیت گذاشتند. در و پیکر هم نداشت. شب ها آنجا هوا خیلی سرد می شد. بچه ها آنجا مریض شدند؛ سرما خوردند. من هم سرمای بسیار سختی خوردم. حمام و جای نظافت نداشت. وسایل گرم کردن آب هم نبود. آن اواخر بچه ها می رفتند ظرف های روغن را خالی می کردند و داخل آن ها آب گرم می کردند که حمام کنند.
متوسلیان خیلی از این وضعیت ناراحت شده بود. رفت با مسئولین سوریه گفت وگو کرد. احمد با برادر حافظ اسد به نام «رفعت اسد» دراین باره جر و بحث کرد. تلاش او نتیجه داد و قرار شد جای ما را تغییر بدهند. بعد از مدت کوتاهی که در آن پادگان بودیم ما را به محلی که برای سازمان پیشاهنگی شان بود بردند. آنجا نسبت به جای قبلی بهتر بود. از شهر دور بودیم و آب وهوای بهتری داشتیم. داخل منطقه ای بودیم که می توانستیم نیروهایمان را کنترل کنیم و این برایمان بسیار اهمیت داشت.
نیروهایی که آنجا آمده بودند اغلب بچه های جنگ بودند. بسیجی هایشان هم بسیجی هایی بودند که در جنگ حضور داشتند. به تدریج تعداد پروازها به سمت سوریه زیاد شد و نیروهای بیشتری آمدند. ما یک شناسایی کلی در خطوط مرزی سوریه با اسرائیل انجام دادیم و بعد برای کسب اطلاعات بیشتر به سمت قُنَیطَره رفتیم.
ما در آنجا نیروهایمان را تقسیم کرده بودیم. من عملاً مسئول عملیات شده بودم و می بایست نیروها را می بردم در لبنان و سوریه کنار نیروهای سوریه مستقر می کردم. ابتدا مثل عملیات های خودمان بچه های اطلاعات را بردیم در چند پایگاه مستقر کردیم. در جاهای گوناگون از داخل لبنان تا مرز سوریه چند خط مشخص کردیم که اهمیت بیشتری داشتند. یکی از آن خطوط در جاده بیروت به طرف دمشق بود. به آن جاده اشتوره می گفتند. در این جاها ما پدافند کردیم.
اسرائیل داخل لبنان مستقر شد و کم کم خط پیدا کرد. لبنان ارتش نداشت و نمی توانست با اسرائیل مقابله کند. اسرائیلی ها از صور و صیدا به بیروت آمده بودند و از آنجا داشتند به طرف بزرگراهی که به دره بقاع می رسید می رفتند. در بیروت دو سه تا ارتفاع به نام جبل باروک است که جزء ارتفاعات بلند آن منطقه محسوب می شود. ارتش اسرائیل آنجا مستقرشده بود. ما زیر جبل باروک جایی که خط تشکیل شده بود کنار نیروهای سوریه یکجا را گرفتیم و با عنوان نیروهای اطلاعات عملیات مستقر شدیم.
حدود ۳۰ نفر نیرو گذاشتیم که هم آنجا حضورداشته باشند و هم برای شناسایی بروند و بیایند و کارهای شناسایی را انجام بدهند. عده ای از نیروهای اطلاعات عملیات را هم در ساختمانی کنار یکی از شاخه های رودخانه لیتانی در انتهای غرب بقاع در روستایی به نام غزه مستقر کردیم. نیروهای فلسطینی هم آنجا بودند. یک طبقه ساختمان را ما گرفتیم و در طبقه دیگرش فلسطینی ها بودند. یک خط هم در قنیطره درست کردیم.
مسئول بچه های اطلاعات در قنیطره عزیزالله رحیمی بود که الآن هست. بعداً با هم در اطلاعات و «تیپ ۱۱۰ خاتم» همکار شدیم. در جبهه غزه آقای بیگی را مسئول نیروها گذاشتیم. در جبهه قنیطره زیر ارتفاعات باروک حسین شهبازی مسئول بچه های اطلاعات بود. آن ها رفتند شناسایی مختصر و مفیدی از خطوط اسرائیل کردند و اطلاعاتش را در آوردند. نقشه هایی هم تهیه کردیم که بعد بر مبنای آن صحبت می کردیم.
منبع:
مژدهی علی تاریخ شفاهی دفاع مقدس: از ری تا شام: روایت احمد غلامی سپاه پاسداران انقلاب سلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس تهران ۱۳۹۸ صص ۳۰۹ ۳۱۰ ۳۱۱ ۳۱۲
انتهای پیام