«عود» به نام ایران و سوریه ثبت جهانی شد

این سند در هجدهمین جلسه کمیته بین دولتی حفاظت از میراث فرهنگی ناملموس که به عنوان هجدهمین میراث فرهنگی ایران به ثبت جهانی رسید، به رای گذاشته شد.

به گزارش ایواره، ایران همزمان با ثبت ملی پرونده عود در سال 2017، با برخی کشورهای همسایه به منظور ثبت جهانی آن تحت عنوان «مهارت در ساخت و نواختن عود» رایزنی کرد و در نهایت این پرونده را به صورت مشترک ارائه کرد. با سوریه به یونسکو. کرد در پینزدهمین کیمتی لہے کہے ۱۳۹۹ ریفر شد

برخی از کارشناسان آگاه درباره دلایل عدم پذیرش پرونده عود گفتند: تهیه این پرونده با مشارکت سوریه و بدون در نظر گرفتن سایر کشورهای عربی که عود در آن کشورها رواج دارد، اشتباه بوده است. این پرونده را کسانی تهیه کردند که پرونده اصلی را تهیه کردند. این پرونده با وجود اینکه از نظر کارشناسان کوچک بود اما با موفقیت روبرو شد و در فهرست یونسکو ثبت شد و به همین دلیل انتظار می رفت که به فهرست ناشناخته یونسکو بازگردد.

در شرح ساز عود در يونسكو وحدي آمده است: «عود يك ساز زهي جموهه‌اي با بيش از 1500 سال حوزر در رجونة مدر إشاهد است. این ساز مانند بسیاری از سازهای زخمی دیگر روی پای نوازنده قرار می گیرد و نوازنده از یک دست برای لمس سیم و از دست دیگر برای نواختن ساز استفاده می کند. كاسه تنيني آن ساز گلابي‌شكل و رامتي است كه مي‌كند و مي‌خواهد آن كوتاه باشد و دستان‌بندي شود. (در مناطق مختلف با ابعاد مختلف) به طوری که صدا گسترش یابد. لحن چوبی این ساز مشبک است، این شبکه ها که معمولا دارای نقوش اسلیمی هستند، علاوه بر انتقال صدای ساز، نقوش تزیینی را نیز اجرا می کنند. اکثر انواع این دستگاه 10 عددی می باشد که به صورت جفتی بسته بندی می شوند. صدای این ساز در محدوده صدا و باریتون و امکان تولید صداهای ملودیک و هارمونیک وجود دارد و برای تک نوازان و نوازندگان گروهی کار می کند.

محدوده جغرافیایی این ابزار در ایران از جمله خوزستان، بوشهر، هرمزگان، تهران، کردستان و برخی شهرهای بزرگ مانند شیراز، اصفهان، تبریز و مشهد موجود است.

خوارزمی در «مفاتیح العلوم» نام آیین ساز را «بربت» بریدی و که در اصل «برِبت» است، به من سینه بت (مرغابی); چون شبیه سینه و گردن پرنده است.

انتهای پیام