پدرام ابراهیمی وقوع بسیاری از اتفاقات ناگوار را دلیل اصلی عدم تحقیر مردم می داند و می گوید: “مردم به طنز عمیق علاقه ندارند و امتحان کردن آن خیلی سخت نیست.”
در طنز در مصاحبه با ایواره ، این طنزپرداز درباره لزوم نوشتن طنز در مورد کرونا و دشواری های نوشتن در این رابطه گفت: “یک خط باریک و متحرک بین اینکه آیا با طرف مصدوم می خندیم یا از آنها حمایت می کنیم و تشویق می کنیم وجود دارد.” درست نیست که بگوییم ما در مورد هر مشکلی شوخی می کنیم و اهمیت آن را دست کم می گیریم. طنز واکنشی است حتی در جامعه ای که رسانه ها با وجود تمایلشان نمی توانند به درستی کار کنند. ما با شوخ طبعی به یکدیگر اطلاع می دهیم. ما با شوخ طبعی به یکدیگر چیزهایی را می شنویم که ممکن است در اخبار رسمی نتوانیم آنها را بخوانیم.
وی در ادامه درباره طنز گفت: “این در مورد ماهیت هر جامعه است ، شاید سایر جوامع با آن متفاوت برخورد کنند.” اگر هر 100 سال یک بار اتفاق بدی برای جامعه رخ دهد ، مطمئناً افراد جامعه گل و شمعهای سبک می خرند ، اما ما هر روز دو یا سه چیز بد داریم. اگر یک پیکان یک بار به سر من برخورد کند ، یک فاجعه است ، اما اگر شبانه پنج بار به من برخورد کند ، این یک کمدی است. یکی از دلایلی که جامعه ما و نه فقط کمدین ها به شوخ طبعی روی آورده اند ، به عنوان مثال وقتی زمین لرزه ای می شود ، طلا گران تر می شود ، هواپیما چنین می شود و کشتی مانند آن می شود ، به دلیل تنوع حوادث برای متاسف.
ابراهیمی گفت: ایجاد شوخ طبعی با یک هدف انجام نمی شود: “ما علاقه داریم همه چیز را با یک لباس عمومی بپوشانیم ، اما همه چیز با یک هدف انجام نمی شود؛” گروهی وجود دارند که می خواهند ضمن انجام شوخ طبعی تشویق کنند ، گروه دیگری نیز هست که این کار را فقط برای تفریح انجام می دهد و گروهی نیز وجود دارند که هدف دارند (طنز نیز به اهداف سیاسی می پردازد). اگر می خواهیم به یک کمدین اختصاصی تعهد کنیم ، باید بگوییم که یک کمدین و یک طنزپرداز اختصاصی سعی در استفاده از ابزارهای خود برای الهام بخشیدن دارد. به عنوان مثال ، در زمان کورونا ، بسیاری از کمدین ها شروع به ایجاد چیزهای سرگرم کننده برای مردم کردند تا وقت خود را در خانه بگذرانند ، برخی از آنها حتی مربوط به کرونا نبودند و قصد سرگرمی داشتند.
وی گفت: “مسئله این است که همه چیز به سمت ابتذال پیش می رود و افرادی که ریشه در آن ابتذال ندارند ، تحت آن قرار گرفته اند.” من می توانم این را در همکاران و حتی خودم ببینم ، و ما بدون اینکه متوجه شویم به سراغ او رفتیم. رسانه های اجتماعی مکانیسمی دارند و وقتی یک طنزپرداز آن را می بیند ، توجه زیادی به کارهای عمیق و خوب نمی کند ، اما در عین حال کسی جلوی دوربین می رود ، روسری را می گذارد و با سبیل گفتگوی خنده دار می گوید ، که او دارد. هم منافع عمومی و هم مزایای مادی. انگیزه او برای تولید کار خوب کم می شود. ما در شرایطی هستیم که هر دقیقه نسبت به دقیقه بعدی با تورم متفاوت است. هیچ کس نمی تواند انتظار داشته باشد که کسی قربانی کند و اصرار دارد که کارهای شکوهمند را تولید کند.
ابراهیمی در ادامه تصریح کرد: البته من آن را یک طنز لوکس و بی احترامی نمی دانم ، اما ظاهرا مخاطب به طنز عمیق علاقه ای ندارد و امتحان کردن آن کار سختی نیست. با یک چرخ کوچک در اینستاگرام و دیدن لایک ها و دنبال کنندگان سایت هایی که کار خوبی را انجام می دهند و سایت هایی که تولید سطح کار می کنند ، می توانید آن را مشاهده کنید.
وی در پایان ، از نگارش کتاب جدید خود خبر داد و گفت: من از سال 1997 آن را نوشتم و اکنون در حال بازنویسی آن هستم. نام آن هنوز مشخص نیست ، و به زندگی نامه شباهت دارد و شامل مقالات روایی و داستانهای کوتاه است.
انتهای پیام